6 – சிந்தையில் பதிந்த சித்திரமே

Copyright ©️ 2019 - 2024 Ezhilanbu Novels. All rights reserved. According to Copyright act of India 1957, no part of the stories in this site may be reproduced, or stored in retrieval system, or transmitted in any form or by any means, electronic, mechanical, photocopying, recording, or otherwise, without express written permission of the admin and the authors.
- legal team, Ezhilanbu Novels

அத்தியாயம் – 6

நயனிகாவின் உடல் இன்னும் நடுங்கிக் கொண்டிருந்தது.

கல்லூரியிலிருந்து வந்து தன் அறைக்குள் அடைந்து படுக்கையில் சுருண்டு படுத்துக் கொண்டாள்.

அவன் தன் பெயர், தன் வீடு எங்கே உள்ளது என்பது வரை அறிந்து வைத்திருக்கிறான் என்பதில் பதறி போனாள்.

அந்தப் பதட்டத்தில் இருந்து மீளும் முன் அவன் கத்தியை காட்டி மிரட்டவும் அவளுக்கு உயிரே போனது போல் ஆனது.

“என்ன செல்லக்குட்டி பயந்துட்டியா? மாமா இப்ப சும்மா மிரட்டினேன்டா…” என்று சிரித்துக் கொண்டே கத்தியை மடக்கி வைத்தவன், சட்டென்று முகத்தில் குரூரத்தை கொண்டு வந்து, “ஆனா இனி போகப் போக நீ என்னை லவ் பண்ணலைனு வச்சுக்கோ… மாமா சொன்னதைச் செய்துடுவேன்…” என்றான் கடுமையாக.

அப்போது அவனின் கண்களில் தெரிந்த வெறியில் நடுங்க ஆரம்பித்த அவளின் உடல் இன்னும் தொடர்ந்து கொண்டிருந்தது.

“இப்போ மாமா உன்னை ஒன்னும் செய்ய மாட்டேன் செல்லக்குட்டி. சமத்தா வீட்டுக்கு போ. மாமா திரும்ப உன்னை நாளைக்கு வந்து பார்க்கிறேன். லவ் யூடா என் புஜ்ஜூ…” என்று கொஞ்சலாகச் சொல்லி அவளின் வண்டியைப் பிடித்திருந்த கையை எடுத்தான்.

அவன் வண்டியை விட்டதும் அலறி அடித்து ஓட்டிக் கொண்டு வந்தவள் தான் வந்த வேகத்தில் அறைக்குள் சென்று அடைந்து கொண்டாள்.

“இன்னும் என்னடி பண்ற? ட்ரெஸ் மாத்த இவ்வளவு நேரமா? காஃபி போட்டு ஆறவே ஆரம்பிச்சிருச்சு…” என்று வெளியே இருந்து அபிராமி சத்தம் போட்டார்.

நயனிகாவிற்குத் தாயின் குரல் கேட்டாலும் அவளால் எழுந்து வர முடியவில்லை.

பயத்தில் அவளின் உள்ளம் உறைந்து போயிருந்தது. தன் பயத்தில் அன்னையிடம் ஏதாவது உளறிவிடுவோம் என்று நினைத்தவள் படுக்கையில் இன்னும் தன்னைச் சுருட்டிக் கொண்டாள்.

“நயனி, என்னடி பண்ற? காஃபி குடிக்க வா…” என்று மீண்டும் அழைத்த அபிராமிக்கு அவள் எந்தப் பிரதிபலிப்பும் காட்டவில்லை.

“நயனி…” என்று அழைத்துக் கொண்டு அபிராமி அறைக்குள் வந்தார்.

மகள் இன்னும் உடை கூட மாற்றாமல் சுருண்டு கொண்டு படுத்திருப்பதைப் பார்த்தவர், “என்னடி இது? இவ்வளவு நேரம் நான் கூப்பாடு போட்டுட்டு இருக்கேன். நீ என்னென்னா இப்படிச் சுருண்டு படுத்து கிடக்க? என்னாச்சு, ஏன் இன்னும் ட்ரெஸ் கூட மாத்தலை?” என்று அருகில் வந்து மகளைத் தொட்டுப் பார்த்தார்.

“உடம்பு கூடச் சுடலையே… அப்புறம் என்ன படுத்துக் கிடக்க? குளிச்சிட்டியா என்ன? ஆனா உனக்கு இது ப்ரீயட் டேட் இல்லையே டி…” என்று கேட்டார்.

அதுக்கும் அவளிடம் பதில் இல்லாமல் போக, “நயனி…” என்று அதட்டி அழைத்தார்.

அதில் அவளின் உடல் இன்னும் தூக்கிப் போட்டது.

“ஏய், என்னடி? என்னாச்சு?” என்று பதட்டத்துடன் கேட்டார்.

“ரொம்பக் குளிருதுமா. காய்ச்சல் வர்ற போல இருக்கு…” என்று முனங்கினாள் நயனிகா.

“திடீர்ன்னு என்னாச்சு?” என்று மகளின் கழுத்துக் கை எல்லாம் தொட்டு பார்த்தார். உடல் ஜில்லென்று இருந்தது. ஆனால் அவளின் உடல் நடுங்கி கொண்டிருந்ததை உணர்ந்தவர் போர்வையை எடுத்து அவளுக்குப் போர்த்தி விட்டார்.

“காலையில் பச்சை தண்ணியைத் தலையில் ஊத்திட்டு போகாதேன்னு சொன்னா கேட்டால் தானே. இப்ப பாரு சேராம போயிருச்சு…” என்று புலம்பினார்.

நயனிகாவோ தாயின் புலம்பலை காதில் ஏற்றிக் கொள்ளாமல் போர்வைக்குள் இன்னும் நன்றாகத் தன்னைச் சுருட்டிக் கொண்டாள்.

அவளுக்கு நடந்ததை அன்னையிடம் சொல்ல பயமாக இருந்தது. அவர் பயப்படுவது மட்டும் இல்லாமல் தந்தையிடமும் சொல்வார்.

அவளின் தந்தையின் பிரதிபலிப்பு எப்படி இருக்கும் என்று அவளால் ஒரு முடிவுக்கு வர முடியவில்லை.

அவரின் குணத்திற்குக் கட்டாயம் தன்னைத்தான் கல்லூரியை விட்டு நிறுத்துவார் என்று நினைத்தாள்.

அதனால் அவளுக்குச் சொல்ல பயமாக இருந்தது.

“சரி படுத்திரு… நான் போய் உனக்குக் கசாயம் போட்டு எடுத்துட்டு வர்றேன்…” என்று அன்னை எழுந்து சென்றதும் கண்ணீர் வடித்தாள் நயனிகா.

நாளையும் வருவேன் என்று சொல்லி விட்டு சென்றானே… தான் என்ன செய்யப் போகிறோம் என்ற பயம் அவளைப் போட்டு உலுக்கியது.

“ஓய், என்னக்கா நாளைக்கு எதுவும் செமினார் இருக்கா என்ன? அதில் இருந்து தப்பிக்கக் குளிர் ஜுரம் வந்த மாதிரி நடிக்கிறயா?” என்று பள்ளி விட்டு வந்த அவளின் தம்பி தயா கேலியாகக் கேட்க, அவள் அவனை நிமிர்ந்து கூடப் பார்க்கவில்லை.

எப்போதும் அவன் இப்படிக் கேலி செய்தால், “நான் என்ன உன்னை மாதிரின்னு நினைச்சியா? எதுக்கு எடுத்தாலும் பயப்பட?” என்று சிலிர்த்துக் கொண்டு சண்டைக்கு வருபவள் இன்று உண்மையிலேயே பயந்து தான் போய் இருந்தாள்.

அவள் அமைதியாக இருக்கவும் தமக்கையை யோசனையுடன் பார்த்தான் தயா.

“அம்மா, அக்காவுக்கு ரொம்ப உடம்பு முடியலை போல மா. அதான் இப்படி இருக்கா. ஹாஸ்பிட்டல் கூட்டி போகலாமா?” என்று அக்கறையுடன் கவலைப்பட்டான் தம்பிக்காரன்.

“ஹாஸ்பிட்டல் எல்லாம் ஒன்னும் வேணாம். என்னைத் தனியா விடுங்க போதும்…” என்ற நயனிகா அன்று முழுவதும் அவளின் கூட்டை விட்டு வெளியே வரவே இல்லை.

அவளின் தந்தை வந்த பிறகு அவரும் மருத்துவமனைக்கு அழைத்துப் பார்த்தார். ஆனால் அவள் சிறிதும் அசையவில்லை.

அன்றைய நாள் முழுவதும் உடல்நிலை சரியில்லை என்று பொய் சொல்லி சமாளித்துத் தன் நடுக்கத்தைக் குறைக்க முயன்றாள்.

மறுநாள் கல்லூரி செல்ல பயமாக இருந்தாலும், இதற்கு மேல் வீட்டில் இருந்தால் வீட்டினரை சமாளிக்க முடியாது என்று நினைத்தவள் கல்லூரிக்கு கிளம்பினாள்.

அன்று தான் வழக்கமாகச் செல்லும் பாதையில் செல்லாமல் வேறு ஒரு பாதை வழியாகக் கல்லூரிக்கு சென்றாள்.

அதனால் அன்று யாரும் பின் தொடரும் உணர்வு வராமல் இருக்க, இனி இந்தப் பாதையையே பயன்படுத்திக் கொள்வோம் என்று நிம்மதி மூச்சு விட்டுக் கொண்டாள்.

வேறு பாதையில் செல்வதால் இனி பிரச்சனை இல்லை என்று நினைத்துக் கொண்டாள்.

அன்று கல்லூரி விட்டு திரும்பும் போதும் அவன் அந்தப் பாதையைக் கண்டு பிடிக்கவில்லை என்றதும் உற்சாகத்துடனே வீடு சென்று சேர்ந்தாள்.

ஆனால் அவளின் உற்சாகம் மறுநாளே பறிபோனது.

அடுத்தநாள் காலையில் அவள் கண்டு பிடித்த புதுச் சாலையில் சென்று கொண்டிருக்கும் போதே சட்டென்று ஒரு பைக் வந்து வழி மறைத்தது.

அன்று வந்த அதே பைக் தான் அது என்று பார்த்ததும் பிடிபட, அரண்டு போனாள் நயனிகா.

“ஹாய் செல்லக்குட்டி! என்னடா இது இப்படிப் பாதை மாத்தி வந்துட்ட? ஆனாலும் மாமா எப்படிக் கண்டுபிடிச்சேன் பார்த்தியா? ஆனா அந்தப் பாதையை விட இந்தப் பாதை சூப்பர்டா குட்டி. ஆள் நடமாட்டம் நமக்கு வசதியா கம்மியா இருக்கு…” என்று கண்ணடித்துக் கொண்டே சொன்னான்.

“இதோ பாரு, என்னைத் தேவையில்லாம தொல்லைப் பண்ணாதே. அப்புறம் நான் என் அப்பா, அம்மாகிட்ட சொல்லி உன்னைச் சும்மா விட மாட்டேன்…” தொண்டைக்குள் இறுக்கிப் பிடித்த உணர்வை விழுங்கி விட்டு அவனை மிரட்ட முயன்றாள்.

“வாவ்! அப்போ இன்னும் நீ என்னைப் பத்தி உங்க அப்பா, அம்மாகிட்ட சொல்லலையா? அப்போ இனியும் சொல்ல மாட்ட. எனக்குத் தெரியும். உன்னை மாறி பொண்ணுங்க எல்லாம் படிப்பை விட்டு நிறுத்திடுவாங்கன்னு சொல்ல மாட்டீங்க. அப்படியே சொன்னாலும் எனக்கு ஒன்னும் பயமில்லை. உங்க அப்பா, அம்மாவை கூட்டிட்டு வா. நானே நேரா அவங்க கிட்ட பொண்ணு கேட்கிறேன்…” என்றான் நக்கலாக.

நயனிகா வாயடைத்துப் போனாள். அதற்கு மேல் அவனை எப்படி மிரட்டி பார்க்க என்று கூட அவளுக்குத் தெரியவில்லை.

மனம் முழுவதும் பயம் ஆட்கொள்ள ஆரம்பித்தது.

மிரண்ட விழிகளுடன் நின்று விட்டாள்.

“அப்புறம் மாமா… மாமான்னு சொல்றேனே. மாமா பேரு என்னன்னு எல்லாம் கேட்க மாட்டியா?” என்று கேட்டான்.

அவள் அவனை வெறுப்பாகப் பார்க்க, “உன் மாமா பேரு அஷ்வத். நல்லா உன் நெஞ்சில் பதித்து வச்சுக்கோ…” என்றவன் தன் பரட்டை தலையை ஸ்டைலாக நீவி விட்டுக் கொண்டான்.

“உன் பேரை தெரிஞ்சு நான் என்ன பண்ண போறேன்? ஒழுங்கா வழியை விடு…” என்றாள்.

“தெரிஞ்சு வச்சுக்கணும் செல்லக்குட்டி. தெரிஞ்சி வச்சுக்கிட்டே ஆகணும். இனி என்னைப் பத்தி எல்லா விஷயமும் உனக்குத் தெரிஞ்சி தானே ஆகணும். லவ் யூ செல்லக்குட்டி…” என்றவனை மதிக்காமல் தன் வண்டியை ஓட்டிக்கொண்டு செல்ல முயன்றாள்.

ஆனால் முன் சக்கரத்துக்கு இடையே காலை விட்டுப் பிடித்துக் கொண்டவன், “என்ன அவசரம் புஜ்ஜூ? இரு, இன்னும் கொஞ்ச நேரம் பேசிட்டுப் போகலாம். அப்புறம் இன்னைக்கு என்ன கருப்புத்தான் எனக்குப் பிடிச்ச கலருன்னு வந்திருக்க? கருப்பு நம்ம குடும்பத்துக்கு ஆகாது செல்லக்குட்டி. உன் மாமியா திட்டும். அதனால் என்ன பண்ற… இனி கருப்பு கலர்ல ட்ரெஸ் எடுக்காதே! என்ன சரியா?” என்றான் உத்தரவாக.

“ச்சீ… வழியை விடு…” என்று சீறினாள் நயனிகா.

“சரி, சரி… போ… திரும்ப மாமா சாயந்தரம் வர்றேன். அப்புறம் இன்னொரு விஷயம். இனி நீ எத்தனை வழி மாத்தினாலும் அத்தனை வழியிலும் நான் உன் பின்னாடி வருவேன்…” என்றவனை அவள் அதிர்ந்து பார்க்க…

“என்ன அப்படிப் பார்க்கிற? உன் வீட்டில் இருந்து காலேஜ் போக எத்தனை வழி இருக்கோ அத்தனையும் இப்ப எனக்கு அத்துப்படி. இப்போ கிளம்பு…” என்று வண்டியை விட்டான்.

நயனிகா தான் பெரிய சிக்கலில் மாட்டிக் கொண்டோம் என்பதை உணர்ந்து உள்ளுக்குள் உறைந்து போயிருந்தாள்.

வீட்டிலும் அவள் சொல்லவில்லை. சொல்ல முடியவும் இல்லை. கல்லூரியிலும் யாரிடம் சொல்வது என்று தெரியவில்லை. பானுவிடம் சொன்னால் எங்கே தன்னுடன் சேர்ந்து அவளும் பயம் கொள்வாளோ என்று நினைத்து மறைத்து விட்டாள்.

தினமும் அந்த அஷ்வத் அவளை வழி மறைத்து தொல்லை செய்ய ஆரம்பிக்க, நயனிகா தனக்குள் முடங்கிப் போனாள்.

வீட்டில் அவளின் பேச்சு சப்தமும் குறைய ஆரம்பிக்க, வீட்டினரின் கேள்விக்கு “படிக்க வேண்டியது நிறைய இருக்கு” என்று சொல்லி அறைக்குள் அடைந்து கொண்டாள்.

அவளின் சப்தம் முன் போல் இல்லாததை உணர்ந்த கதிர்நிலவன், “ஸ்பீக்கர் இப்ப ரிப்பேர் ஆகிடுச்சா என்ன?” என்று தனக்குள் முனங்கி கொண்டான்.

அன்று கதிர்நிலவனின் வகுப்பு நடந்து கொண்டிருந்தது. ஒவ்வொரு கணக்காகப் பலகையில் எழுதி போட்டு அதை ஒவ்வொரு மாணவர்களாக அழைத்து அவர்களையே பதிலை எழுத சொல்லிக் கொண்டிருந்தான்.

மாணவரில் ஒருவர், மாணவியரில் ஒருவர் என்று இரண்டு பக்கமும் மாறி மாறி அழைத்து எழுத சொன்னான்.

அவர்கள் ஏதாவது தவறாக எழுதினால் அந்தத் தவறை திருத்தி அவர்களுக்கு மட்டும் இல்லாது அனைத்து மாணவர்களுக்கும் விளக்கமும் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தான்.

நயனிகாவின் முறையும் வர, அவளோ பொம்மை போல நடந்து பலகை முன் சென்று நின்றாள்.

கதிர்நிலவன் ஒரு கணக்கை எழுதி அதைப் போட சொல்ல, அவளோ பலகையில் சாக்பீஸை சும்மா வைத்துக் கொண்டு நின்றிருந்தாளே தவிர ஒரு வரி கூட எழுதவில்லை.

“என்ன செய்ற நயனிகா? கணக்கை போடு…” நிமிடங்கள் கடந்த பிறகும் அவள் அப்படியே நிற்க கதிர்நிலவன் அதட்டினான்.

அவன் அதட்டவும் அரண்டு அவனின் புறம் திரும்பியவள் சாக்பீஸை நழுவ விட்டாள்.

அவள் மனதில் அன்று நடந்தது தான் ஓடிக் கொண்டிருந்தது என்பதால் அவளால் பாடத்தில் கவனமே செலுத்த முடியவில்லை.

எப்போதும் அவளை வழி மறைத்து பேசி விட்டு மட்டும் செல்லும் அஷ்வத் அன்று காலையில் அவளை நெருங்கி முத்தமிடவே வந்து விட்டான்.

அவனிடமிருந்து தப்பி எப்படியோ ஓடி வந்து விட்டாள்.

அதையே நினைத்துக் கொண்டு வகுப்பில் அமர்ந்திருந்ததால் கதிர்நிலவன் போட சொன்ன கணக்கை அவளால் புரிந்து கொள்ளவே முடியவில்லை.

ஏதோ புரியாத பாடத்தை எழுத சொன்னது போல் விழித்துக் கொண்டு நின்றாள்.

சாக்பீஸை கீழே போட்டு விட்டு மலங்க மலங்க விழித்த நயனிகாவை புரியாமல் பார்த்தான் கதிர்நிலவன்.

“நயனிகா… உன்னைக் கணக்கை தான் போட சொன்னேன். சாக்பீஸை கீழே போட சொல்லலை. சாக்பீஸை எடுத்துக் கணக்கை போடு…” என்றான்.

சாக்பீஸை குனிந்து எடுத்தவள் மீண்டும் பலகையின் புறம் திரும்பி நின்று அவன் சால்வ் செய்யச் சொன்ன கணக்கை பார்த்தாள்.

ஏதோ புரியாத மொழி போல் தான் இப்போதும் அவளுக்குத் தெரிந்தது.

சாக்பீஸை பலகையில் வைத்திருந்த அவளின் கை நடுங்கியது.

அவளால் ஒரு வார்த்தை கூட எழுத முடியவில்லை.

“இந்தச் சம் எக்ஸாம்பில் நேத்து தான் சொல்லிக் கொடுத்தேன் நயனிகா. அதாவது ஞாபகம் இருக்கா இல்லையா? இப்படி ஒண்ணுமே எழுதாமல் நின்னா என்ன அர்த்தம்? நேத்து வகுப்புக்கு வந்த தானே நீ? நான் சொல்லி கொடுக்கும் போது கவனிச்சியா இல்லையா?” என்று கேட்டான்.

சிலராவது தவறாகக் கூட எழுதினர். ஆனால் இவளோ ஒன்றுமே எழுதாமல் சும்மா நிற்பதை பார்த்து அவனுக்குக் கோபம் வந்தது.

அவனுக்குப் பதில் சொல்லாமல் கண்கலங்க தலையைக் குனிந்து கொண்டு நின்றாள்.

“பதில் சொல் நயனிகா, நேத்துக் கிளாஸ் கவனிச்சியா இல்லையா?”

“கவனிச்சேன் சார்…” என்று முனங்கினாள்.

“அப்போ எழுது…” என்றவனை மீண்டும் மலங்க பார்த்தாள்.

‘இவளுக்கு என்னாச்சு?’ என்பதாகப் பானு தோழியைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.

“ம்ப்ச்… என் நேரத்தை மட்டுமில்லாம மத்த ஸ்டுடெண்ட்ஸ் நேரத்தையும் வேஸ்ட் பண்ணிட்டு இருக்க. போ… போய் உட்கார்…” என்று அவன் எரிச்சலுடன் சொல்ல,

கலங்கிய கண்களுடன் போய்த் தன் இடத்தில் அமர்ந்தாள்.

அடுத்து பானு செல்ல வேண்டியது இருந்ததால் உடனே தோழியிடம் ஒன்றும் கேட்க முடியவில்லை.

வகுப்பு முடிந்து இடைவேளை நேரம் வர, அந்த நேரத்தில் தோழியைப் பிடித்துக் கொண்டாள் பானு.

“உனக்கு என்னாச்சு நயனி? நேத்து தானே சார் அந்தக் கணக்கு சொல்லி கொடுத்தார். அப்புறம் ஏன் ஒன்னும் தெரியாம அப்படி நின்ன? என்னைக்கும் இல்லாம இன்னைக்குச் சாருக்கு ரொம்பக் கோபமே வந்துடுச்சு. ஏன்டி?” என்று கேட்டாள்.

இருவரும் ஒரு மரத்தடியில் அமர்ந்திருந்தனர்.

பானு கேள்வி கேட்டதும் நயனிகாவின் விழிகளில் கண்ணீர் கோர்க்க ஆரம்பித்தது.

“ஏய், என்னடி இது? எதுக்கு அழற? சார் திட்டியதற்காகவா?”

‘இல்லை’ என்று தலையை அசைத்தவள் “நான் நல்லா மாட்டிக்கிட்டேன் பானு…” என்று விசும்பலுடன் சொன்னாள்.

“மாட்டிகிட்டயா? யார்கிட்ட?”

“காலேஜ் பங்ஷன் அன்னைக்கு நம்மளை இரண்டு பசங்க கேலி செய்தாங்க இல்ல?”

“ஆமா? அதுக்கு என்ன இப்ப?”

“என்னைப் பாட்டு பாடி கலாட்டா செய்தவன் நான் காலேஜ் வர்ற ரூட்டை கண்டுபிடிச்சு தினமும் ஃபாலோ பண்ண ஆர்மபிச்சுட்டான் பானு. அவன் என்னை லவ் பண்றானாம். நானும் அவனை லவ் பண்ணலைனா கொன்னுடுவேன்னு கத்தியை காட்டி மிரட்டுறான்.

இன்னைக்கு என்னைக் கிஸ் பண்ணவே வந்துட்டான். அவன்கிட்ட இருந்து தப்பிச்சு ஓடி வந்துட்டேன். அதையே நினைச்சுட்டு இருந்தேன். அதனால் தான் சார் கணக்கு போட சொல்லி கூப்பிட்டப்ப எனக்கு ஒன்னுமே ஞாபகம் வரலை…” என்றாள் அழுகையுடன்.

“ஏய் நயனி, என்ன சொல்ற? இவ்வளவு நடந்துச்சா?” என்று பதட்டமாகக் கேட்டாள் பானு.

“ம்ம், அன்னைக்குச் சும்மா கலாட்டா பண்றான்னு தான் நினைச்சேன். ஆனா இப்படித் தினமும் என்னை டார்ச்சர் பண்ணுவான்னு நான் கொஞ்சம் கூட எதிர்பார்க்கலை. தினமும் அவன் பண்ற டார்ச்சர்ல பைத்தியம் பிடிச்ச மாதிரி இருக்கு. கிளாஸ்ல எதையுமே என்னால கவனிக்க முடியலை…” என்று அழுதாள்.

அவளின் தோளை ஆறுதலாகப் பிடித்துக் கொண்ட பானுவிற்குச் சிறிது நேரம் என்ன சொல்வது என்றே தெரியவில்லை.

“உன்னோட அப்பா, அம்மாகிட்ட சொன்னியா?” என்று கேட்டாள்.

“இல்லை…”

“ஏன்டி, சொல்ல வேண்டியது தானே? அவங்க ஏதாவது பண்ணுவாங்கல…”

“சொன்னால் அப்பா கண்டிப்பா என் படிப்பை தான் நிறுத்துவார் பானு. எனக்குப் படிக்கணும். இப்ப என்ன செய்றதுனே எனக்குத் தெரியலை. பேசாம செத்து போயிடலாம்னு கூட இருக்கு…” கதறலாகச் சொன்னவளை விக்கித்துப் பார்த்தாள் பானு.

“ஏய், லூசு… படிக்கணும்னு சொல்லிட்டு செத்து போகலாம்னு இருக்குன்னு சொல்ற? பேசாம நீ உன் அப்பாகிட்ட சொல்லு. முதலில் பிரச்சனைக்குத் தீர்வு கிடைக்கணும். படிப்பை பத்தி அப்புறம் பார்த்துக்கலாம். அப்பாவை அப்புறம் கூடச் சமாதானம் செய்து படிச்சுக்கலாம்…” என்றாள்.

“இல்லை பானு. அப்பாவை பத்தி உனக்குத் தெரியாது. ஒரு தடவை முடிவு எடுத்தார்னா அதில் இருந்து மாறவே மாட்டார். அவர் என் படிப்பை நிறுத்தினா நான் ஆயுசுக்கும் படிக்கவே முடியாது. அதனால் தான் எனக்கு வீட்டில் சொல்ல பயமா இருக்கு…” என்றாள்.

“அப்ப இதுக்கு என்ன தான் தீர்வு?” என்று பானு கேட்க,

“அதான் தெரியலை…” என்று உதட்டை பிதுக்கி அழுகையுடன் பானுவிடம் சொல்லிக் கொண்டிருந்த நயனிகாவை தூரத்தில் இருந்து யோசனையுடன் பார்த்தான் கதிர்நிலவன்.