மதுவின் மாறன் 12, 13 & 14

இரவின் இனிமையில் மழையின் குளுமையில் மாறனின் கைவளை கதகதப்பில் மது உறங்கி கொண்டிருக்க, மாறன் உறக்கம் கலைந்து பார்த்தவன் அவளின் நித்தரை கலைக்காது சென்று குளியல் போட்டவன், இரவுணவை தயாரிக்கலானான்.

நீண்ட நேரம் கழித்தே உறக்கத்திலிருந்து விழித்த மது, மாறனை காணாது முகப்பறை சென்று பார்க்க, அங்கே மாறன் தயாரித்த உணவுடன் அவளுக்காக காத்திருந்து அமர்ந்திருந்தான்.

“சமைச்சிட்டீங்களாப்பா??” என்று ஆச்சரியமாய் அவள் கேட்க,

எழுந்து அவளருகே சென்றவன், அவள் முதுகில் கை வைத்து தள்ளி, “போங்க மேடம்.  போய் ஃபிரஷ் ஆகிட்டு வாங்க. சாப்பிடுவோம்.  ரொம்ப பசிக்குது” என்றவன் கூறியதும்,

சட்டென திரும்பியவள் தன் கைகளை அவன் கழுத்தில் மாலையாய் கோர்த்து அவனை தன்னருகே இழுத்தவள் ஆழ்ந்த முத்தமொன்றை அவன் கன்னத்தில் பதித்து, “என் செல்ல கண்ணப்பா” என்று கொஞ்சி அவன் தாடி நிறைந்த தாடையை கடித்திருந்தாள்.

“ஹா ஹா ஹா” என அவன் சிரிக்க,  புருவத்தை உயர்த்தி வலிக்கலயா என்பது போல் அவள் கேட்க,

“வலிக்கிற மாதிரி கடிக்கிறது எப்படினு நான் ஒரு சாம்பிள் காமிக்கவா??” என்றவன் கூறிய நொடி,

“அய்யோ வேண்டாம்” என இவள் ஓட எத்தனிக்க,

அவளை தன் கைகளுக்குள் கொண்டு வந்தவன், அவள் முகத்தருகே குனிய
அவள் பின்னாலேயே வளைந்துக் கொண்டு செல்ல,
“ஒரே ஒரு கடி மதுக்குட்டி”  என்று இவன் குனிய அவள் வளைய அந்த கடி அவளின் வயிற்றை பதம் பார்த்திருந்தது.

ஆஆஆ வென அலறியவள் அவனை அடிக்க துரத்த,  அவளுக்கு போக்கு காட்டி ஓடியவன் மூச்சு வாங்க சோபாவில் அமர,

அவன் மடியில் அவனை பார்த்தவாறு அமர்ந்த மது, “எனக்கு தொப்பை அதிகமாயிட்டுலப்பா??” என்று கவலையாய் முகத்தை வைத்துக் கொண்டு கேட்க,

அவன் சிரிப்பாய் அவள் முகத்தையே பார்க்க, “என்னப்பா சிரிக்கிறீங்க?? நான் எப்படி இருந்தாலும் உங்களுக்கு பிடிக்கும்ல… இதே மாதிரி எப்பவும் பாசமா அன்பா இருப்பீங்க தானே!!  நான் ஏற்கனவே ஷாட்டா தானே இருக்கேன்.  இப்பவே லைட்டா குண்டு தான்.  இன்னும் நாள் ஆக ஆக கூட கொஞ்சம் வெயிட் போட்டாலும் நல்லாயிருக்காது.  நான் என்னால முடிஞ்ச வரை வெயிட் ஏறாம பார்த்துப்பேன். ஆனா அதையும் தாண்டி ஹார்மோன்ஸ் பிராப்ளம் அது இதுனு என் கட்டுபாட்டை மீறி போச்சுனாலும் என்னை வெறுத்துட மாட்டீங்கல”  என்று கூறியவளின் குரல் வெறுப்பு என்ற வார்த்தையில் கரகரத்து ஒலிக்க,

மடியில் அமர்ந்திருந்தவள் அவன் மார்பில் சாய்ந்து இவற்றை கூறிக் கொண்டிருக்க, அவளை தன் இரு கரங்களுக்குள் வைத்து இறுக்கமாய் அணைத்துக் கொண்டவன்,

வேறெதுவும் தேவை இல்லை
நீ மட்டும் போதும்
கண்ணில் வைத்து காத்திருப்பேன்
என்னவானாலும்

உன் எதிரில் நான் இருக்கும்
ஒவ்வொரு நாளும்
உச்சி முதல் பாதம் வரை
வீசுது வாசம்

தினமும் ஆயிரம் முறை
பார்த்து முடித்தாலும்
இன்னும் பார்த்திட சொல்லி
பாழும் மனம் ஏங்கும்

தாரமே தாரமே வா
வாழ்வின் வாசமே வாசமே நீதானே

தன்னவளை மனதில் நினைத்து அவளுக்காக மனமுருகி ஆழ்ந்த குரலில் மாறன் பாடி முடித்திருக்க,  அவன் காதலில் அவள் கண்ணில் நீர் பெருக,

அவள் கண்களை துடைத்தவன், போய் முகம் கழுவிட்டு வா சாப்பிடலாம் என்று அவன் சொல்ல,

அவனை விட்டு இறங்க மாட்டேனென அடம் பிடித்தவள், “பாட்டுலாம் நல்லா தான் இருக்கு…  ஆனா நான் கேட்ட கேள்விக்குலாம் நீங்க வாய் திறந்து பதில் சொல்லுங்க”  என்று அவன் சட்டையை பிடித்து அவள் உலுக்க,

“எப்ப தான்டா மதுக்குட்டு உனக்கு இந்த இன்செக்யூர்டு ஃபீல் போகும்” என்றவன்,

அவள் கன்னத்தை பற்றி, “இந்த மது மாறனோட உயிர். மாறன் மதுவோட சொத்து.  இரண்டு பேராலயும் இன்னொருத்தரை விட்டு வாழ முடியாது. என் மது பொண்ணு எப்படி இருந்தாலும் பிடிக்கும்.  அவளை மட்டும் தான் இந்த மாறனுக்கு பிடிக்கும்” என்றுரைத்து அவள் நெற்றியை முட்டினான்.

“லவ் யூ கண்ணப்பா” என்று அவன் கன்னத்தை கடித்திருந்தாள்.

“ராட்சசி” என்று அவன் கூற,

“ஹான்” என இவள் முறைக்க,

“என் செல்ல ராட்சசிடா நீ” என்று கூறி அவளை முகம் கழுவ அனுப்பினான்.

இருவரும் ஒன்றாய் அமர்ந்து உணவை பரிமாறி உண்டுக் கொண்டிருந்த நேரம் மதுவின் அலைபேசி அலறியது.

யாரென்று எடுத்து பார்த்தவள், “அத்தை கூப்பிடிருக்காங்க… நீங்க அவங்ககிட்ட பேசலயா இன்னிக்கு” எனக் கேட்டுக் கொண்டே அலைபேசியை இயக்கி காதில் வைத்தவளின் முகம் நேரம் செல்ல செல்ல சுருங்கி போவதை கண்டவன்,

“அம்மா என்ன சொல்றாங்க?” என்று செய்கை செய்ய,

“இந்தாங்க உங்க கிட்ட பேசனுமாம்” என்று அவனிடம் கொடுத்து விட்டு அவள் அமர,

“என்னம்மா!! சாப்பிட்டீங்களா??” – மாறன்.
அங்கு கேட்ட கேள்விக்கு,
“ஹ்ம்ம் சாப்பிட்டே இருக்கோம்மா”  என்றவன் கூற,
மீண்டும் அப்பக்கம் வந்த கேள்விக்கு,

“இல்ல இல்லம்மா… மது தான் சமைச்சா”  என்றிவன் கூறிய நொடி,

மதுவிற்கு சாப்பிட்ட உணவு புரையேற, அவளுக்கு நீர் அளித்து தலையை தட்டிக் கொடுத்துக் கொண்டே பேசியவன், “ஹ்ம்ம் இந்த தடவை இங்க கொஞ்சம் வேலை அதிகம்மா… அதான் இங்கேயே இருக்க வேண்டியதாகிட்டு.  அடுத்த வாரம் வந்துடுவோம்”

“என்னது மதுவ மட்டும் அனுப்பி வைக்க வா”

“இல்லம்மா…  இப்ப அவ இருக்கனால தானே மூனு வேளையும் வீட்டுல சாப்பிடுறேன்.  அவளை அனுப்பிட்டா எப்படி” என்று இவன் கூற,

“எப்படியோ எங்களையும் கொஞ்சம் ஞாபகம் இருக்கட்டும் வெற்றி.  பொண்டாட்டி பின்னாடியே சுத்திட்டு இருக்காத.  பொண்டாட்டியும் தேவை தான். அதுக்காக அப்பா அம்மா இல்லைனு ஆயிடாது.” என்று அந்த பக்கம் அவனின் அன்னை கூற,

“என்னம்மா இன்னிக்கு ஒரு நாள் ஃபோன் செய்யாம விட்டுட்டேன்.  அதுக்கு என்னனமோ பேசுறீங்க. எனக்கே பிள்ளை பிறந்தாலும் நான் எப்பவும் உங்களுக்கு பிள்ளை தான்மா” என்று வெற்றி அவனின் தாயை சமாதானம் செய்து கொண்டிருக்க,

தான் சாப்பிட்டு முடித்து, வெற்றி மீதம் வைதிருந்த உணவை அவனுக்கு ஊட்டிக் கொண்டிருந்தாள் மது.  அதை வாயில் வாங்கிக் கொண்டே பேசிக் கொண்டிருந்தான் மாறன்.

அலைபேசியை பேசிவிட்டு வைத்தவன், “அம்மா உன் கிட்ட என்ன சொன்னாங்க?? ஏன் உன் மூஞ்சு அப்படி போச்சு” என்று கேட்டான்.

அத்தியாயம் 13

சென்னை வெயிலின் தாக்கம் மதுவின் மனதிலும் வெம்மையாய் பரவியிருந்தது மாறனின் பிரிவினால்.

சென்னையில் தங்களது வீட்டில் மாமியாருடன் சமையல் வேலையில் ஈடுபட்டு கொண்டிருந்தாள் மது.

“என்னம்மா மாறன் நேத்து ஃபோன் செஞ்சானா இல்லையா??” என்றார் அவளின் அத்தை.

ஏதோ ஓர் வெறுமை துக்கம் தொண்டையை அடைக்க, “இல்லை அத்தை” என்றாள் அமைதியான குரலில்.

எப்பொழுதும் கலகலவென குரலில் சந்தோஷத்தை மட்டுமே வெளிபடுத்தும் தனது மருமகள், இன்று பெரும் மனச் சோர்வுடன் பிரிவின் துயரத்தில் நின்றிருந்தக் காட்சி அவரின் மனதை பிசைய,

“சாரி மதும்மா!! அன்னிக்கு உங்களை பிரிக்கிறதுக்காக அப்படி நான் சொல்லலை. ஆனா அதுவே இப்படி உண்மையாகும்னு நான் நினைக்கலை” என்று வருத்தக் குரலில் கூற,

“இதுல என்ன அத்தை. நீங்க எங்க நல்லதுக்கு தானே சொன்னீங்க. எனக்கும் புரிஞ்சது.  அவருக்கூடவே நான் எல்லா நாளும் சுத்திட்டு இருக்க முடியுமா… எங்களுக்குனு குழந்தைனு வரும் போது குழந்தையும் சேர்த்து தூக்கிட்டா அவர் கூட போக முடியும்.  இப்பவே இதெல்லாம் பழகிக்கிறது நல்லது தான் அத்தை” என்றவள்,

அன்று அவள் அத்தை கூறியதை மாறனிடம் சொன்னதை நினைவு கூர்ந்தாள்.

அன்றிரவு மாறன் கைபேசியை வைத்த நொடி, “அம்மா என்ன சொன்னாங்க??” என்று கேட்க,

நம்ம தூங்கும் போது சொல்றேன் என்றவள் சமையலறை சுத்தம் செய்து வந்தவள், “சூப்பரா இருந்துச்சு சமைச்சது எல்லாமே!!” என அவனின் இடையை கட்டிக்கொண்டு வயிற்றில் சாய்ந்துக் கொண்டாள்.

கட்டிலில் அவளருகில் அவன் அமர்ந்திருக்க அவன் மடியில் தலை சாய்த்தவள், “அத்தை உங்களை விட்டுட்டு என்னை மட்டும் வர சொன்னாங்க.  அதுக்கு தான் நீங்க பதில் சொல்லிட்டீங்களே… சோ மீ ஹேப்பி” என அவன் கன்னம் பற்றி கொஞ்சியவள்,

“ஆனா அத்தை சொல்றது கரெக்ட் தான்.  நான் ரொம்ப விளையாட்டுதனமா தான் இருக்கேன்.  உங்களை பத்தி நினைக்கிறேனே தவிற அவங்களை அங்க என்ன செய்வாங்கனுலாம் நினைக்கிறதே இல்லை. நமக்கு குழந்தை பிறந்துச்சுனா இப்படியா என்னால உங்க பின்னாடி சுத்திட்டு இருக்க முடியும். இப்பவே உங்கள பிரிஞ்சு இருக்க பழகிக்க சொன்னாங்க”  என்றவள் சொன்னதும்,

“நானே சொல்லனும்னு நினைச்சேன்” என்று மாறன் ஏதோ சொல்ல  வர,

“என்ன நினைச்சீங்க??  என்னை பிரிஞ்சி இருக்க நினைச்சீங்களா??” என்று அவன் மடியிலிருந்து எழுந்து அமர்நதவள்,

“அதை அத்தை சொன்னா கேட்டுப்பேன்.  நீங்க சொன்னா சண்டை தான் போடுவேன் ஆமா” என்று ஆவேசமாய் அவள் கூற,

சிரிப்பாய் சிரித்து சுவாரஸ்யமாய் அவளை பார்த்தவன், “அது ஏன் நான் சொன்னா சண்டைக்கு வருவ??” என்று கேட்க,

“நீங்க எப்படி என்னைய பிரிஞ்சிருக்கனும்னு நினைக்கலாம்.  அப்படிலாம் விடமுடியாது. அப்படி நினைச்சா கடிச்சி வச்சிடுவேன்” அவனின் கன்னத்தை கடித்துவிட்டு அவள் முகத்தை திருப்பி வைத்துக் கொள்ள,

அவளை இழுத்து தன் மடியில் போட்டுக் கொண்டவன்,

“மதுக்குட்டி, நான் சொல்றதை முழுசா கேட்காமலே கோவப்பட்டீனா, நான் என்ன செய்ய??”

“மும்பைக்கு வேலை விஷயமா நாலு நாள் போக வேண்டியது இருக்கு.  அதுவும் இரண்டு நாள்ல போகனும்.  உன்னை கூட்டிட்டு போகவும் முடியாது. எப்படியும் நீ தனியா இருக்கிற சூழ்நிலை வருதே மதுப்பொண்ணுனு தான் சொல்ல வந்தேன்”  என்றான் மாறன்.

“நாலு நாளா தனியா இருக்கனுமா” என முகத்தை சோகமாய் வைத்து அவன் முகம் நோக்கி கேட்டவள்,

“சரி எப்படியும் எல்லாத்தையும் பழகிக்கனும்ல… நான் இருக்கிறேன் நீங்க போய்ட்டு வாங்க”  என்றாள்.

அவள் கன்னம் பிடித்து ஆட்டியவன், “தட்ஸ் மை கேர்ள்” என்றான்.

அதன் பிறகு மாறன் ஏதேதோ பேச அவள் அவன் மடியிலேயே உறங்கி போனாள்.

உறங்கும் அவள் முகத்தையே பார்த்திருந்தவன், “என் செல்ல மதுக்குட்டி” என அவள் நெற்றியில் முத்தமிட்டு,

“நீ எப்படி இருந்தாலும் உன்னை மட்டும் தான் பிடிக்கும்.  டே பை டே  அப்படியே என் மனசை உன் பக்கம் இழுத்துட்டே போறியே மதுக்குட்டி. என் காதல் பார்வைக்கு எப்பவும் நீ அழகு தான்… நீ கிழவியானாலும் இப்படியே நான் லவ் பண்ணுவேன் குட்டி பொண்ணு”  என மனதில் தோன்றியதை வாய்க்கு வந்ததை தூங்கும் அவளிடம் பேசிக்கொண்டே இருந்தான் மாறன்.

அன்றைய நினைவிலிருந்து வெளி வந்தவள்,

“நான் ஆபிஸ் கிளம்பிறேன்.  நீங்களும் மாமாவும் வேளா வேளைக்கு சாப்பிடுங்க”  என்று சோர்வான குரலில் உரைத்து விட்டு அலுவலகத்திற்கு கிளம்புவதற்காக தனது அறைக்கு சென்றவள் கட்டிலில் அமர,

அறை எங்கிலும் அவனின் நினைவே அவளை ஆட்கொண்டிருக்க,

“முதல் நேர பிரிவுல… அதான் ரொம்ப மனசு வலிக்குது போல.  போக போக சரியாயிடும். பாப்பாலாம் பிறந்தா சரியாகிடும்” என்று தனக்கு தானே பேசிக் கொண்டவள்,

“ஆனாலும் வெற்றிப்பா… இரண்டு நாள் முழுக்க என் கூட பேசாம உங்களால இருக்க முடிஞ்சிட்டுல” என்று எண்ணும் போதே அவளின் கண்களில் நீர் கசிய,

“புத்திக்கு புரியுது…. நீங்க பேச முடியாத சூழ்நிலைல இருக்கீங்கனு. ஆனா மனசுக்கு புரியலையே வெற்றிப்பா” என்று மனதிற்குள் பேசியவள், தானாய் தன்னை தேற்றி நிலைபடுத்திக் கொண்டு கிளம்பலானாள்.

அரை மணி நேரமாகியும் வெளிவராதிருந்தவளை நோக்கி, “மதும்மா இன்னுமா கிளம்புற. ஆபிஸ் பஸ் வர நேரமாகிட்டு பாரு” என்று அவளின் அத்தை சத்தமாய் அழைக்க,

அவசரமாய் கிளம்பி அலுவலகம் சென்றாள்.

அங்கு அவளின் தோழி அவளின் நிலை கண்டு, “என்ன வெற்றி கூட சண்டையா?? அதிசயமா இருக்கு” என்று கேட்க,

“ம்ப்ச் வேலை விஷயமா மும்பை போய்ருக்காரு.  இரண்டு நாளா நெட்வர்க் பிராப்ளம் அவர்கிட்ட பேச முடியலை” என்று அவள் உரைக்க,

“அடப்பாவி!!  இதுக்கா சோகமா இருக்க… வெளிநாட்டுக்கு புருஷனை அனுப்பிட்டு பிரிஞ்சி இருக்குறவங்கலாம் இருங்காங்கப்பா நாட்டுல”  என்று அவளின் தோழி உரைக்க,

“ஹம்ம் அவங்கலாம் எப்படி இருக்காங்களோ…  என்னால அப்படி இருக்க முடியல. அதுவும் இரண்டு நாளா பேச கூட முடியாம ரொம்ப கஷ்டமா இருக்கு” என்று சோகமாய் பதிலுரைத்தவள்,

மேற்கொண்டு ஏதும் எவரிடமும் பேசாது தன் வேலையை பார்க்கலானாள்.

மதுவின் மனம் மாறனை மட்டுமே எண்ணிக் கொண்டிருந்தது.

வேலை எதிலும் லயிக்காமல் அதன் போக்கில் மாறனுடனான நாட்களில் அவளின் மனம் பயணித்துக் கொண்டிருக்க,

சட்டென்று அடித்த கைபேசி ஒலி, அவன் தானோ என்று அவளின் மனதை திடுமென உற்சாகம் கொள்ள செய்ய,  எடுத்து பார்த்தவள் அவனில்லை என்றதும் சோர்வாய் கீழே வைத்தாள்.

“அவருக்கு என் மேல அன்பே இல்லை. பக்கத்துல இருக்கும் போது தான் என் தங்கம் என் உரிமை மாதிரி என் மதுக்குட்டி என் உயிர்னு பேசுறது.  இப்ப பாரு என் நினைப்பே இல்லாம”  என நினைக்கும் போதே அவள் மனம் வெதும்பி கண்ணில் நீர் வர,

“நினைப்பு இருந்தா சிக்னல் இருக்க ஃபோன் வாங்கியாவது எனக்கு கால் செஞ்சிருப்பாருல”  என்று அவளின் மனம் தானே ஏதேதோ எண்ணங்களில் சுழன்றடித்து கொண்டு மேலும் துக்கத்தை அவளுக்கு கூட்ட, தலை வின்னென்று தெறிக்கும் வலி எடுக்க,

அலுவலகத்தில் விடுப்பு தெரிவித்து பேருந்தில் ஏறி ஜன்னலோரமாய் கம்பியில் தலை சாய்த்து அமர்ந்தவள்,

“அவரை நினைக்கிறதை விட்டுட்டு கொஞ்சம் ரிலாக்ஸ் பண்ணு.  அவரே உன்னை நினைக்காம சந்தோஷமா சுத்திட்டு இருக்கும் போது உனக்கென்ன??”  என்று தனக்கு தானே பேசிக் கொண்டு தன்னை நிலைபடுத்திக் கொள்ள அவள் முயற்சி செய்ய,

புல்லாங்குழலே பூங்குழலே நீயும் நானும் ஒரு ஜாதி

உள்ளே உறங்கும் ஏக்கத்திலே உனக்கும் எனக்கும் சரி பாதி

என்று அப்பேருந்தில் அவளின் நிலையை குறிக்கும் பாடல் ஒலிக்க,

“நம்ம எதை நினைக்க கூடாதுனு நினைக்கிறோமோ அப்ப தான் அதை நினைவுபடுத்துற மாதிரி எதாவது நமக்குனு வரும் போல”  என மனதில் கடுப்பாய் எண்ணிக் கொண்டவள்,

“டேய் மாறாஆஆஆ…. என்னை என்னடா பண்ண…. போடா உன் பேச்சு கா…  நீ வந்தாலும் பேசமாட்டேன் போ” என மனதிற்குள் அவனுடன் சண்டையிட்டவள், வீட்டையடைந்து தலை வலியில் உறங்கியும் போனாள்.

காலை நான்கு மணியளவில் எழுந்தவள், கைபேசியை பார்க்க அதில் 10 மிஸ்டு கால்கள் வெவ்வேறு எண்ணிலிருந்து வந்திருந்தது.

அதை பார்த்ததும் மாறன் தான் அழைத்திருக்க வேண்டுமென எண்ணிக் கொண்டவள்,

“அய்யோ இவ்ளோ நேரமா தூங்கிட்டோம். அவர் தான் கூப்பிட்டிருப்பாரு போல… இந்த நம்பருக்கு திரும்ப பண்ணலாமா?? அவருக்கு சிக்னல் வந்திருக்குமா… கிளம்பியிருந்தா சிக்னல் கிடைச்சிருக்குமே” என பலவிதமாய் யோசித்தவள்,

தன்னை ரிஃபெரஷ் செய்து கொள்ள கழிவறை நோக்கி சென்ற சமயம்,
“ஹை மதுபொண்ணு” எனக் கூறி உள்ளிருந்து வெளிப்பட்டான் மாறன்.

கண்கள் தெறித்துவிடும் அளவிற்கு விரித்தவள் அருகிலிருந்த நாற்காலியில் அமர்ந்து விட்டாள்.

அவளருகில் அவன் வர,  அவனிடையை கட்டிக் கொண்டு அவள் அழ,  அவள் தலையை கோதி முதுகை நீவி ஆறுதல் படுத்தினான்.

“வெரி சாரிடா.  இப்படி சிக்னல் பிராப்ளம் வரும்னுலாம் நான் நினைக்கலைடா. சிக்னல் வந்தப்ப ஃபோன் சார்ஜ் இல்ல.”

அவள் இன்னமுமே தேம்பி தேம்பி அழ,

“அதான் வந்துட்டேன்லடா மதுக்குட்டி” என அவன் கூறவும்,

இப்பொழுது அழுவது நிறுத்தி அவனை அடிக்க ஆரம்பித்திருந்தாள்.

அவள் கையை தடுத்து உள்ளங்கையில் முத்தமிட்டவன், “உன் கை தான்டா வலிக்கும்” என்றான்.

“ஆமா ரொம்ப தான் அக்கறை” என்று அவள் வாய்க்குள்  முனக,

“அக்கறை இருந்தனால தான், வேலை முடிஞ்சதும் ரெஸ்ட் கூட எடுக்காம உன்ன பார்க்க வந்திருக்கேன்” என்றான்.

“போங்க… ரிஃபெரஷ் ஆகிட்டு வரேன்” என அவள் கூற,

கலைந்த தலையும் அங்குமிங்குமாய் நழுவிய கூந்தலை அவள் அள்ளி முடிந்திருந்த கொண்டையும், தூங்கு மூஞ்சு கண்ணும், தூக்கத்தினால் உப்பியிருந்த முகமாய் அவளை பார்த்தவன்,

“நீ எப்படி இருந்தாலும் எனக்கு அழகு தான்டி செல்லம்” என கன்னத்தில் முத்தமிட்டவன்,

“போய்ட்டு வா…  மீதி கதை சொல்றேன்” என்றான்.

அவள் வெளி வந்ததும் அவளுக்கு டீ அளித்தவன் பேச தொடங்க, “அய்யோ நான் வெளியவே போகலை. நீங்க போய் டீ எடுத்து வந்திருக்கீங்க… அத்தை என்னை பத்தி எதுவும் கேட்கலையா??” என்றவள் கேட்க,

“இன்னுமா தூங்குறா?? நேத்தே தலைவலினு வந்தா…  அப்ப தூங்கினவ தான்… அவ்ளோ அசதி போலனு சொல்லி டீ போட்டு கொடுத்தாங்க”

“வந்ததுலருந்து உன் அத்தை மாமா உன் புராணம் தான் பாடுறாங்க.  அப்படி என்னம்மா பண்ண நீ??” என தாடையில் கை வைத்து ஆச்சரியம் போல்  அவன் கேட்க,

“என்ன சொன்னாங்க??”  என்பது போல் இவள் பார்க்க,

அவள் பார்வையில் சிரித்தவன்,
“அப்பா அம்மாவ திட்டிருப்பாங்க போல,
நீ அப்ப சொன்னது இப்ப உண்மையாகிட்டு பாரு. பொண்ணு மூஞ்சே சரியில்ல.  அவ ஆபிஸ்லயே அவளுக்கு வர்க் ஃப்ரம் ஹோம் கொடுத்து வேலை பார்க்க சொல்றாங்க.  அவ எங்க போனாலும், அவங்களே கேட்டுக்கல, நம்ம இரண்டு பேரையும் பார்த்துக்க சமைச்சு தர கூட ஆளு இருக்காங்க…  அப்புறம் எதுக்கு வாணிய அவன் கூட எங்கேயும் போக வேண்டாம்னு சொன்ன? இப்டிலாம் அப்பா அம்மாகிட்ட சொன்னாங்க போல,  அம்மாக்கு கில்டி ஃபீல் ஆகிட்டு போல.  அதான் இதெல்லாம் சொல்லிட்டு இருந்தாங்க. 

“எங்கனாலும் உன் பொண்டாட்டிய கூட்டிட்டு போப்பா. நான் ஒன்னும் சொல்லல. எங்களை மறக்காம இருந்தா போதும்னு” திரும்ப அம்மா ஆரம்பிச்சாங்க,

பேசி சமாதானம் செஞ்சிட்டு வந்தேன் என்றவன் மும்பையில் நிகழ்ந்தவற்றை அவளுக்கு உரைத்துவிட்டு,

“இன்னிக்கு ஈவ்னிங் ஒரு சப்ரைஸ் இருக்கு உனக்கு.  இப்ப வெளில வேலை இருக்கு,  போய்டு வரேன்.  நீ கிளம்பி ரெடியா இரு. ஈவ்னிங் வந்து கூட்டிட்டு போறேன்” என்றான் மாறன்.

அத்தியாயம் 14

மாறனின் தொலைபேசி எண்ணிற்கு அழைத்த வாணி, “எங்க போறோம்னு சொல்லுங்கப்பா. அப்ப தான் அதுக்கு ஏத்த மாதிரி டிரெஸ் செலக்ட் செய்ய முடியும்” என்று வினவினாள்.

“லெகின்ஸ் டாப் போட்டுக்கோ. நீ குட்டிப் பொண்ணா தெரியுற டிரெஸ் போட்டா போதும். சிம்பிளா இருந்தா போதும்.  நான் இன்னும் அரை மணி நேரத்துல வேலைய முடிச்சிட்டு வந்துடுவேன்.  நீ கிளம்பி ரெடியா இரு” என்றவன்,

“ஹே இரு இரு ஃபோன வச்சிடாத” என கத்த,

“என்னாச்சு வெற்றி” என்றாள்.

“ப்ளூ லெகின்ஸ் யெல்லோ டாப் காம்பினேஷன்ல உன்கிட்ட ஒன்னு இருக்குமே, அதை போடு” என்றான் மாறன்.

“அதென்ன பர்டிகுலரா இந்த டிரஸ்ஸூ” என வாணி கேட்க,

“நீ கிளம்பி இரு.  ஏன் எதுக்குனு கேள்வி கேட்காத”  என்று ஃபோனை வைத்து விட்டான்

“எங்க போறோம்னு அப்பவாவது வாயிலருந்து வருதா பாரு.  சப்ரைஸ்னா மட்டும் எப்படி கேட்டாலும் வாய்ல இருந்து ஒன்னும் வர வைக்க முடியாது” என வாய்குள்ளேயே முனங்கியவள் கிளம்பலானாள்.

வீட்டை அடைந்த மாறன்,  “கிளம்பலாமா??” எனக் கேட்டு தானும் குளித்து முடித்து ப்ளூ ஜூன்ஸ் யெல்லோ டீ ஷர்ட் அணிந்துக் கொண்டான்.

“வாவ் சேம் டு சேம்.  சேம் பிஞ்ச்” என அவனின் கையை கிள்ளியவள்,

“இந்த டீசர்ட் எப்பப்பா எடுத்தீங்க??” என முழு நீள கண்ணாடி முன் தன் உடையை சரி செய்துக் கொண்டிருந்த மாறனின் முன்பு போய் நின்று அவள் கேட்க,

அவளை கண்ணாடி பார்க்குமாறு திருப்பி நிறுத்தியவன், குனிந்து அவளின் இடையை பற்றி அவளின் கன்னத்தை வைத்து கண்ணாடியை பார்த்தவன்,

“செம்ம ஜோடிலடா நம்ம செல்லகுட்டி” என பூரிப்பாய் கூற,

“ஆமா ஆமா” என கூறியவள்,

“உங்களுக்கு முதுகு வலிக்க போகுது நிமிர்ந்து நில்லுங்க,  எனக்காக எவ்ளோ குனிய வேண்டியதா இருக்கு உங்களுக்கு” என அமைதியாய் கூறினாள்.

அவளின் முக மாற்றத்தை கண்டவன்,

கண்ணாடியில் பார்த்த தங்களது ஜோடி பொருத்தமும் முகத்தின் அருகாமையும் அவளை எதையோ எதிர்மறையாய் தாக்கியுள்ளது என கண்டு கொண்டவன்,
ஒரு சிறிய மேஜையை எடுத்து வந்து அதில் அவளை நிற்க வைத்தான்.

இப்ப பாரு என்றவன்,  குனியாமலேயே அவளின் இடை பற்றி கன்னத்தோடு கன்னம் வைத்து அவன் கண்ணாடி பார்க்க,   அதன் தங்களை பார்ததவள்,

“வெற்றிப்பா வெற்றிப்பா செல்பி செல்பி எடுக்கலாம்” என மேஜையிலிருந்தே குதித்தாள்.

“இரு இரு விழுந்து வச்சிடாத”  என்றவன்,

தங்களை விதவிதமாய் அவனின் ஃபோனில் படம் பிடித்திருந்த  நேரம் அவனுக்கு அழைப்பு வர,  சட்டென்று போனை லாக் செய்தவன்,

“இரு ஃபோன் பேசிட்டு வரேன்” என வெளியில் சென்றான்.

“ஃபோன் லாக் செஞ்சிட்டு போற அளவுக்கு என்ன சப்ரைஸ். ‘எ’னு தான் எதோ பேர் பார்த்தோம்.  யாரு ஃபோன் செஞ்சிருப்பா??” என இவள் யோசித்திருந்த சமயம்,

“வா மது கிளம்பலாம். அம்மாகிட்ட நான் முன்னாடியே சொல்லிட்டேன்.  நைட் அவங்க மட்டும் இங்க சாப்பிட்டுப்பாங்க”  என்றவன் கூற,

“அத்தைக்கும்  மாமாவுக்கும் நாம வாங்கிட்டு வந்துடலாமா”  என்றவள் கேட்க,

“இல்ல மது.  நம்ம வர லேட் ஆகும்.  அதுக்குள்ள  அவங்க தூங்கிடுவாங்க. ஓவரா கேள்வி கேட்காம கிளம்பு நீ… டைம்  ஆகுதுல”  என அவளை பேச விடாமல் அழைத்துக் கொண்டு சென்றான்.

அவர்களின் கார் நின்றது ஒரு ஹோட்டலின் வாசலில்.

“யாரை  இங்க பார்க்க போறோம்” என்று வாணி கேட்க,

“உன்னை சைலண்ட்டா வர சொன்னேன்” என்றவன் முறைக்க,

கையை  வாயை பொத்தியது போல் அவள் வைக்க,
புன்சிரிப்பை  உதிர்த்தவன் அவளின் கை பற்றி அழைத்து சென்றான்.

அங்கு இவர்களுக்காக ரிசர்வ் செய்த இருக்கையில் ஒரு கும்பலே அமர்ந்திருக்க,  அவர்களை பார்த்த நொடி வாணி பூரிப்பாய் சிரித்தவள்,

“ஹே எல்லாரும் எப்படி இருக்கீங்க”  என்றாள்.

” ஹை டி” என மஹாவும்,

“ஹை வாணி” என வேணியும்,

“ஹே கேபி எப்படி இருக்க”  என ஆஷிக்கும் தொடர்ந்து அவளிடம் கேட்க,

“நான் உங்க எல்லார் மேலயும் கோபமா இருக்கேன்” என்றவள்,

“எதுக்குப்பா என்னைய இவங்கள பார்க்க கூட்டிட்டு வந்தீங்க”  என்று கண்ணில் கோபம் மின்ன நெஞ்சில் வலி சேர கேட்டவள்,

“இவங்க யாருக்கும் நான் எப்படி இருந்தாலும் கவலையில்லை.  அவங்கவங்களுக்கு அவங்க ஃலைப் முத்கியமா போய்ட்டு” என்று அழ,

வேணி மஹாவும் அவளினருகே சமாதானம் செய்ய செல்ல,

“மதும்மா, இத்தனை நாள் கழிச்சி பார்க்குறவங்க கிட்ட இப்படியா பேசுவ”  என கோபமாய் முறைத்தவன்,

“நான் கேட்ட ஒரு வார்த்தைக்காக உடனே உன்னை பார்க்க வந்திருக்காங்க.  நீ அவங்களை இன்செல்ட் பண்ணிட்டு இருக்க. சே சாரி” என அவளை முறைக்க,

கண்ணில் வந்த நீரை துடைத்தவள், “சாரி” என்றாள். 

ஆனால் அதன் பிறகு மாறனருகே அமராது கோபமாய் எழுந்து சென்ற வாணி,  வேணிக்கும் மஹாவிற்குமிடையே அமர்ந்துக் கொண்டாள்.

இவற்றை அமைதியாய் பார்த்திருந்த ஆஷிக், மாறனருகே சென்று அமர்ந்துக் கொண்டான்.

“எங்க வாணிய என்னா மிரட்டு மிரட்டுறீங்க…  இதெல்லாம் சரியில்லை சொல்லிட்டேன் ஆமா…  உங்களை நல்லா பார்த்துக்க சொல்லி தானே எங்க ஃப்ரண்ட கொடுத்தோம்” என ஆஷிக் மாறனிடம் கேட்க,

“டேய் என் புருஷன் என்னைய என்னனாலும் சொல்லுவாரு.  அதை கேட்க நீ யாருடா” என கையில் கிடைத்த கரண்டியால் ஆஷிக்கின் மண்டையில் இவள் தட்ட,

மாறன் சிரிப்பாய் பார்த்திருக்க,

“அடியேய் கேபி அறிவிருக்கா உனக்கு” என ஆஷிக் கத்த,

“ஹான் எனக்கு அறிவில்லை தான்.  உன்கிட்ட தான் அப்படியே நிறைஞ்சு வழியுதே, அதே எனக்கு கடனா கொடுத்துடு” என பழிப்பம் காட்டினாள்.

இவர்களின் பேச்சை கேட்டு சிரித்தனர்  அனைவரும்.  அந்நேரம் “சாரி ஃபார் த  டிலே” என வேணியின் எதிரில் வந்தமர்ந்தான் இளா.

வேணியும்  மஹாவும் தங்களின் குழந்தையை மடியில் அமர்த்தியிருக்க,

பெண்கள் மூவரும் சோபா சைடில் அமர்ந்திருக்க,  அதற்கு எதிரிலிருந்த நாற்காலியில் இளா, மாறன் மற்றும் ஆஷிக் அமர்ந்திருந்தனர்.

“வாங்கண்ணா எப்படி இருக்கீங்க??” என வாணி நலம் விசாரித்துக் கொண்டே அவர்களின் குழந்தையை கொஞ்சிக் கொண்டிருக்க,

“அடியேய் குழந்தையை கொஞ்சினது போதும். எங்ககிட்ட கொஞ்சம் பேசு” என இரு பெண்களும் உரைக்க,

இளா அவனின் மகனையும், மாறன் மஹாவின் குழந்தையையும் கைகளில் வாங்கி கொண்டனர்.

“நான் வரும் போது இங்க ஏதோ பஞ்சாயத்து நடந்துச்சே என்னதது” என்றான் இளா.

“நீங்களே சொல்லுங்க இளாண்ணா. இவங்க இப்ப மட்டுமில்லை எப்பவுமே இப்படி தான் பண்றாங்கனு வெற்றிக்கு தெரியலை. நான் லண்டனுக்கு போன பிறகு யாராவது என்கிட்டே பேசினாங்களா… எல்லாரும் அவங்கவங்க ஃலைப்ல பிசி ஆகிட்டாங்க தானே.  நான் திரும்ப பெங்களுர் வந்தப்ப கூட யாருமே அங்க இல்ல.  அப்புறம் நான் சிங்கப்பூர் போன  பிறகு தான் திரும்பவும் டச்ல வந்தாங்க.  அதுவரை டச்ல கூட இல்லை.  சரி அவங்க பேசலைனா என்ன… நீ எப்பவும் போல கால் செஞ்சிட்டு மெசேஜ் பண்ணிட்டு போக வேண்டியது தானேனு தான் எல்லாரும் கேட்பீங்க.

லண்டன்ல இருக்கும் போதும் சரி திரும்ப பெங்களுர் வந்தப்பவும் சரி என்னால முடிஞ்ச நேரம்லாம் மெசேஜ் செஞ்சிட்டு என் ஃலைப்ல நடக்குற முக்கிய விஷயம்லாம் பகிர்ந்துட்டுனு நான் செய்ய தான் செஞ்சேன்.  எனக்கென்னமோ நானே எப்பவும் போய் பேசுற ஃபீல் ஆகிட்டு” என கவலையாய் வாணி கூற,

“அப்படி இல்ல  வாணி,  எங்களுக்கு மேரேஜ் ஆகிட்டு. ஃபேமிலி ப்ராப்ளம் கமிட்மெண்ட்ஸ்னு எக்கசக்க விஷயங்கள் இருக்கு.  அதுல உன்னையே நினைச்சிட்டு இருக்க முடியாதுல வாணி” என்று வேணி கூற,

“கண்டிப்பா முடியாது தான் அம்மு.  ஆனா ஒருத்தங்களுக்காக நேரம் ஒதுக்கனும்னு நினைச்சா எந்நேரம்னாலும் எவ்ளோ பிசினாலும் பேசலாம்.  ஆனா பேசனுங்கிற எண்ணம் இரண்டு பேருக்குமே இருந்தா மட்டும் தான் அது சாத்தியம்.
நான் ஃபோன் பண்ணும் போது நீ பிசினா அடுத்து நீ எப்ப ஃப்ரீயோ அப்ப எனக்கு கால் பண்ணலாம்.  ரெண்டு பேரும் எப்ப ஃப்ரீனு ப்ளான் பண்ணிட்டு பேசலாம்… ஆனா இங்க பேசனுங்கிற எண்ணமே யாருக்குமே இல்லைனும் போது, நான் மட்டும்  கால் செஞ்சி என்ன பயன்” என்றாள் வாணி விரக்தியாய்.

வேணிக்கும்  மஹாவிற்கும்  அவளின் பேச்சு சற்று கோபத்தை மூட்டினாலும், அவளின் பாச குணம் அறிந்ததினால் அவளை எவ்வாறு சமாதானம் செய்யவென புரியாமல் ஆஷிக்கை பார்க்க,

“கேபி” என ஆஷிக் தொடங்க,

“நீ பேசாத…  மூஞ்சுலயே குத்துவேன்… வாயிலயே அடிப்பேன்” என்று ஆவேசமாய் வாணி தொடங்க,

“என்ன மாறன்!! வீட்டுல தினமும் உங்களை அடிச்சு வெளுக்குறால… குத்துவேன் அடிப்பேன்னு பேசுறா… எங்க வாணிக்கு இப்படி அராஜகமாலாம் பேச தெரியாதே” என ஆஷிக் ஏதோ சொல்ல முனைய,

“அவரை ஏன்டா இதுல இழுக்குற” என ஆஷிக்கை அவள் முறைக்க,

இப்பொழுது அனைவரும் வாணியை மலை இறக்க மாறனையே நாடினர்.

அவன் சொன்ன ஒரு வார்த்தைக்காக சாரி சொன்னவளாயிற்றே அதனால் மாறன் கூறினாள் கேட்பாள் என நம்பினர்.

அவர்களின் கெஞ்சும் பார்வையை பார்த்தவன், “மதும்மா இப்படி நீ சண்டை போடுவனு தெரிஞ்சிருந்தா யாரையும் நான் கூப்டுறுக்க மாட்டேன். இன்னும் நீ அவங்களை கஷ்டபடுத்திட்டு இருக்க.  ஃப்ரண்ட்ஸ்குள்ள  திட்டிப்பாங்க அடிச்சிப்பாங்கனு நான் ஒன்னும் சொல்லாம ஒதுங்கி இருந்தா நீ ஓவரா போற.  உன்னோட எக்ஸ்பெக்டேஷன் தான் ப்ராப்ளம்.  அவங்கலாம் அவங்க விஷயத்துல கரெக்ட்டா தான் இருக்காங்க”

“நேத்து மும்பைல ஆஷிக்கை பார்த்தேன்.  அங்க உடனே இவங்களுக்குலாம் கால் செஞ்சி அப்பவே உடனே டிசைட் செஞ்ச ப்ளான்.  எல்லாருக்குமே அவங்க அவங்க ப்ரண்ட்ஸ மீட் பண்ணனுங்கிற ஆசை ஏக்கம்லாம் இருக்க தான் செய்யும்.  அதனால தான் நான் கேட்டதும் அவங்க பிசி நேரத்திலும் எப்படியோ நேரம் ஒதுக்கி வந்திருக்காங்க.  அதை புரிஞ்சிக்கோ முதல்ல”  என்று காட்டமாய் உரைத்தவன்,

பின் அவன் அவள் கை பற்ற, அவள் அதை கோபமாய் இழுக்க முயல,  அவளின் கையை இழுத்து பிடித்தவன்,

“யாருக்கும் உன் மேல அன்பு இல்லாமலோ பாசம் இல்லாமலோ இல்ல மதும்மா.  அவங்க ப்ரயாரிட்டி ஃபேமிலினு ஆகிட்டு…  அவ்ளோ தான்.  நீ உடனே கேட்ப, நான் ஈக்வல் ப்ரயாரிட்டி தான் கொடுக்கிறேன்… அவங்க ஏன் அப்படியில்லனு. எல்லாரும் ஒரே மாதிரி இருக்க மாட்டாங்க.  அதுக்காக அவங்க உன் மேல காட்டுற அன்பு பொய் இல்ல.  அதை புரிஞ்சிக்கோ” என்று மென்மையாய் உரைத்தான்.

அவன் பேசி முடித்த நொடி சட்டென்று தன் கையை உருவிக் கொண்டவள்,  சற்றாய் தன் கோபத்தை மட்டுபடுத்தியிருந்தாள்.

“என்ன இருந்தாலும் மாறன்,  ரொமேன்ஸ் எப்படி பண்றதுனு உங்ககிட்ட தான் கத்துக்கனும்” என்று மாறனை  ஆஷிக் கலாய்க்க,

“அடப்பாவி, உங்களுக்காக தான்டா இவ்ளோ நேரம் பேசிட்டு இருந்தேன்” என்று மாறன் பாவமாய் முகத்தை வைத்து கூற,
அனைவரும் சிரித்திருந்தனர்.

“சரி எல்லாரும் எப்படி இருக்கீங்க??  மஹா மதி அண்ணா வரலையா?? ரஹாவ ஏன்டா கூட்டிட்டு வரலை?? ரிஸ்வான் எப்படி இருக்கான்??” என அடுக்கடுக்காய்  வாணி கேள்விகள் கேட்க,

அவளின் கேள்வியில், “அடியே வாணி,  கோபம் வந்தாலும் படபடனு பொரியறது…  அன்பு வந்தாலும் பொங்கி பொங்கல் வச்சிடுறது. கொஞ்சமும் மாறாம அப்படியே இருக்கடி”  எனக் கூறி வேணி அருகிலிருந்த வாணியின் தோள் மீது கை போட்டு முகத்தோடு முகம் இழைக்க,

இருங்க இருங்க ஃபோட்டோ எடுக்கலாம் எனக் கூறி, மூவரின் முகமும் ஒன்றாய் இழைய அழகாய் ஒரு புகைப்படம் எடுத்தான் மாறன்.

பின் மாறன் அனைவருக்குமாக கேட்டு அவரவர் தேவைக்கேற்ப உணவு ஆர்டர் கொடுத்தான்.

“இது திடீர் ப்ளான்ல… அதனால மதியால வர முடியலை” என்றாள் மஹா.

“ரஹா  அன்ட் ரிஸ்வான் கூட்டிட்டு வர எனக்கு டைம் இல்ல”  என்று ஆஷிக் கூற,

“ஆரம்பிச்சிட்டான்டா”  என்பது போல் பார்த்த வாணி,

“என்னமோ இவன் தான் ப்ராஜக்ட்டையே தலைமேல தூக்கி வச்சிட்டு இருக்கிற மாதிரி பேசுறது” என நாக்கை துறுத்தினாள் வாணி.

“சோ எல்லாரும் சென்னைலயே செட்டில் ஆகிட்டீங்களா? பார்த்து நியர்லி ஒன் இயர் ஆக போகுதுல” என்பது போல்  வாணி பேச,

“ஆமாடி இந்த ஒரு வருஷத்துக்கே எங்களை ஒரு வழி பண்ற,   இன்னும் பேசாமலே இருந்தா என்ன பண்ணுவியோ” என்று மஹா கேட்க,

“ஹ்ம்ம் நீங்க யாரோ நான் யாரோனு போய்டுவேன்” என்று வாணி கூற,

“ஹ்ம்ம் போதும்மா போதும்.  திரும்பவும் வேதாளம் முருக்கைமரம் ஏறுறதுக்குள்ள நம்ம வேற டாபிக் டைவர்ட் பண்ணிட்டு போய்டுவோம்” என்று ஆஷிக் கூறிய நொடி,

அனைவருக்கும் ஆர்டர் செய்த சூப்பும் ஸ்டாடர்ஸூம் வர உண்ண ஆரம்பித்தனர்.

“கேபி மாறன் இன்னிக்கு கண்டிப்பா உங்களோட ஃபர்ஸ்ட் மீட் பத்தி சொல்லியே தீருரீங்க.  இன்னிக்கு பார்த்த கூட உங்க ரெண்டு பேர்கிட்ட அவ்ளோ லவ்ஸ் தெரியுது. இது கண்டிப்பா அரேன்ஜ்டு  மேரேஜா இருக்க வாய்ப்பில்லை”

“எப்படி எங்க வாணி மேல லவ் வந்துச்சு சொல்லுங்க மாறன்” என்று ஆஷிக் கேட்கவும்,

“நான் சொல்றேன் நான் சொல்றேன்” என்று வாணி கூற,

“யாரோ லவ் பண்ணி காதல் நதியில நீந்தி குழந்தைலாம் பெத்ததுக்கு பிறகு தான் இந்த கதையை சொல்வேனு சொன்னாங்கப்பா… அது யாருனு தெரியுமா” என வாணியை கிண்டல் அடிக்க,

“இப்ப எங்க லவ் ஸ்டோரி உனக்கு தெரிஞ்சிக்கனுமா வேண்டாமா” என வாணி ஆஷிக்கை பார்த்து கேட்க,

“ஹே இது அப்ப நிஜமாவே லவ் மேரேஜ் தானா?” என மஹா, வேணி, ஆஷிக், இளா அனைவரும் இன்பமாய் அதிர்ந்து கோரஸாய் கேட்டனர்.

வாணியிடம் தான் முன்பே அவள் பார்த்து காதல் கொண்ட கதையை உரைத்திருந்தான் மாறன்.

வாணியை பொறுத்துவரை தற்போது அவள் கூறும் கதை தான் மாறன் அவளை முதன் முதலாய் பார்த்த நாள்.

ஆனால் அவளை அதன் முன்பே பார்த்திருந்த விஷயம் மாறன் மற்றும் மட்டுமே அறிந்த உண்மை அது.

தனக்கு தெரிந்த மாறனின் காதல் கதையை கூறினாள் மதுரவாணி.

இது தான் மதுவின் மேல் மாறன் காதலை உணர்ந்த தருணத்தை தெரிவிக்கும் கதை.

— நர்மதா சுப்ரமணியம்