கலைந்த ஓவியம் 17 (நிறைவு)

கோவிலில் இருந்து வீட்டிற்கு வந்ததில் இருந்தே மனம் முழுவதும் இறக்கை இல்லாமல் பறந்தது.

மனம் முழுக்க அவளின் உரிமையான பேச்சும், செயலும், கிண்டலும் தான் நினைவிற்கு வந்தது… இதோ இப்போதும் ஆள் உயர கண்ணாடி முன் தான் நின்று கொண்டிருக்கிறான். இறுகிய முகத்துடன் அல்ல வெட்கங்கள் நிறைந்த முகத்துடன். இவனின் வெட்கத்தை கண்டு கண்ணாடி கூட வெட்க பூக்களை சிந்துவது போல் ஓர் பிரம்மை தோன்றியது நவினுக்கு., கண்ணாடியை பார்த்து சிரித்து கொண்டிருந்தவனின் பார்வை இப்போது அலைபேசியில் பதிந்தது.. சட்டென அலைபேசியை கையில் எடுத்தவன் கண்டெக்ட் லிஸ்ட்டில் இருந்த மை வருங்காலம் என்ற பெயரை பார்த்தான்.

மகியை முதன் முதலில் அழைக்கும் போது பதிவு செய்து வைத்த பெயர் தான் அவள் வேண்டாம் என கூறிய பிறகும் கூட அதை அழிக்கவில்லை, பதிவு செய்த பெயரை மாற்றவும் இல்லை அப்படியே வைத்திருந்தான்… என்னவோ ஒரு நம்பிக்கை மீண்டும் அவள் வருவாள் என்று… அவளுக்கு அழைப்போமா என நினைத்தவன் நெற்றியில் போனை வைத்து தட்டியப்படி யோசனையில் ஆழ்ந்து இருக்க அவனின் போன் அலறியது…

வெண்மதி வெண்மதியே நில்லு – நீவானுக்கா மேகத்துக்கா சொல்லு வானம் தான் உன்னுடைய இஷ்டம் என்றால்மேகத்துக்கில்லை ஒரு நஷ்டம் – உன்னைஇன்றோடு நான் மறப்பேனே நான் மறப்பேனே –

ஏனோ அன்றைய மனநிலையில் வைத்த பாட்டு இப்போது அதை கேட்க சிரிப்பாக இருந்தது… மெல்லிய புன்னகை அரும்ப அலைபேசியின் அழைப்பை ஏற்று காதில் வைத்தான்.. “ஹலோ…” என மெல்லிய விசும்பல் அவளின் குரலி”ஹலோ, மகி, என்னமா ஆச்சு, மகி…” என பதட்டமாக கேட்டான்

“ஏய் மகி, கூல் மா…” என்றான் பதட்டத்தை மறைத்து, தோளில் கண்ணீரை துடைத்துக் கொண்டவள் அவனை பார்த்தான்… அலையலையான கேசம் அவனின் பிறை நெற்றியில் நார்த்தனம் ஆட, இமைக்காது அவனையே பார்த்தாள்… அவனின் இதழ்கள் கூட பன்னீர் ரோஜாவை போல் மெல்லிய ரோஸ் நிறத்தில் இருந்தது.. அவனின் மேல் இதழ்களை மீசை முடிகள் மறைக்க, அவன் கண்களின் அழகை மேலும் அழகாய் காட்டியது அவனின் கண் கண்ணாடி, அவனின் முக வடிவத்திற்கு ஏற்றது போல் கண்ணாடி அணிந்து இருந்தான்.. அவளின் கண் இமைகளில் மெல்லிய அரும்புகளாய் நீர் துளிகள் வீற்றிருந்தாலும் அவளின் விழிகள் அசையாது இவனையே பார்த்தபடி இருந்தது…கலைந்த ஓவியம் போல் இருந்தான் மகியின் நவின். அவளின் பார்வையில் வெட்கம் வரும் போல் இருந்தது நவினுக்கு “மகி., மகா…” என இரண்டு முறை அழைத்த பின்னே அவனின் மேல் இருந்த பார்வையை விலக்கி குனிந்து கொண்டாள் “என்னாச்சு ம்மா…” என்றான்

“அது அண்ணா வீட்டுக்கு வந்து பேசறன்னு சொல்லிட்டான்…” என்றதும் அவனின் மெல்லிய புன்னகை மெல்ல மெல்ல பெரியதாக விரிந்தது…

“ஹ்ம்ம்… இதுக்கா இவ்வளவு அழுகை” என்றான்

“ஒரு கெட்ட கனவு,அதை நினைக்க நினைக்க அழுகையா வருது. என்றவள் மீண்டும் “முதல்ல நான் உங்களை பாக்கவே இல்லை, அண்ணா சொன்னதுனால சரின்னு சொன்னே, நா சரின்னு சொன்னதும் அண்ணா என்னை இங்கேயே வர சொல்லிட்டான். அப்படி வரும் வீட்டுக்கு வரும் போது நீங்க கால் பண்ணிருந்தீங்க… நீங்க கால் பண்ணும் போது தான் அண்ணா சொன்ன விசயமே ஞாபகத்துக்கு வந்துச்சு, அப்பவே உங்க கிட்ட உண்மையை சொல்ல நினைச்சேன் ஆனா உங்க பதட்டம், உங்க குரல்ல இருந்த ஏதோ ஒன்னு என்னை சரின்னு சொல்ல வைச்சது… அதுக்கு அப்புறம் நானும் உங்களை பாக்க வேணும்னு எண்ணமே இல்லாம தான் இருந்தேன்..உங்க குரல் என் காதுல கேட்டுட்டே இருந்துச்சு, மனசுல பூ வாசம் வீசற போல இருந்துச்சு, உங்க போட்டோவை பாக்க வேணும்னு எனக்கு தோணவே இல்லை, வீட்டுக்கு வந்தும் அதே நிலை தான் அதுக்கு அப்பறம் தான் கிருஷ்ணா அண்ணா தங்கச்சி கொடியும் அண்ணாவும் விரும்பறதா கொடி என்கிட்ட சொன்னா, நீ கிருஷ்ணாவை கல்யாணம் பண்ண சரின்னு சொன்னா தான் நான் உன் அண்ணனை மேரேஜ் பண்ணிப்பண்ணு சொன்னா அதனால் தான் உங்களை வேண்டாம்னு சொன்னேன்… அப்ப உடனே நீங்க எனக்கு கால் பண்ணி பேசனீங்க, உங்க கிட்ட ஹார்ஸா சொன்னா நீங்களும் என்னை வேண்டாம்னு சொல்லிடுவீங்க தான் அப்படி பேசனேன்… வேணும்னு பேசல, இப்ப உங்களை பாக்கும் போது கூட எனக்கு உங்க குறை கண்ணு எதுவும் தெரியல, மனசுக்குள்ள பேசின உங்களோட இனி காலம் முழுக்க இருக்க போறேன் தான் என் எண்ணமா இருந்துச்சு, பாக்காம ஈர்ப்பு தான் உங்க மேல இருந்துச்சு, எப்ப கோவில்ல வைச்சு என் மனசுல இருக்கற வாய்ஸ்க்கு சொந்தக்காரர் நீங்கண்ணு தெரிஞ்சுதோ அப்பவே உங்க மேல இருந்த ஈர்ப்பு காதலா மாறியிருச்சு, இதுக்கு மேலயும் நீங்க பாத்து லவ் பண்ணாத தான் லவ், இல்லைன்னா அது லவ் இல்லைன்னு சொன்னா முதல்ல லவ் பண்ணிட்டு கல்யாணம் பண்ணிக்கலாம் சாதுமா…”என மூச்சு விடாது பேசியவள் அவனை பார்த்தாள்.. அவனோ அப்போது இருந்த அதே புன்னகையை இதழ்களில் தவழ விட்டபடி அமர்ந்து இருந்தான்.

“உங்களுக்கு என் மேல கோபம் வரலையா…” என கேட்க இல்லையென தலையாட்டியவன் “எனக்கும் உன் மேல காதல் வர காரணம் உன் குரல்ல தான், அம்மா பொண்ணு போட்டோ காட்டும் போது வெறும் ஈர்ப்பு தான் உன்மேல, சரின்னு உடனே சொல்லிட்டேன்… ஆனா உன் மேல காதல் வந்தது உன் குரலை கேட்டது தான் இப்பவும் ஞாபகம் இருக்கு, என் வாய்ஸ் கேட்டதும் உன் குரல்ல இருந்த சின்ன அமைதி அப்புறம் ஏதோ படபடப்பு, அப்புறம் ஆமா உங்களை எனக்கு பிடிச்சு இருக்குன்னு சொல்ற வார்த்தையை விட உன்னோட அந்த படபடப்பும், அந்த ம்ம் சொன்ன விதமும் அப்படியே பக்குண்ணு எனக்குள்ள வந்துட்ட, அப்பறம் தான் நீ மறுபடியும் வேண்டாம்னு சொல்லிட்டாத அம்மா சொல்லியும் அதை நம்பாம உனக்கு கூப்பிட்டேன்.. அப்புறம் தான் நீ அப்படி பேசன, அப்ப உன் மேல கோபம் தான் வந்துச்சு, அப்படி என்ன குறைஞ்சு போயிட்டேன் நான் ஒரு எண்ணம், சரி தான் போடின்னு விட்டாச்சு அம்மாகிட்ட கூட வேற பொண்ணு பாருங்கன்னு சொல்லிட்டேன்… நீ என்னை பாதிக்கவே இல்லைன்னு தான் நினைச்சேன் உன்னை மறுபடியும் ஆபிஸ்ல ப்பாக்கற வரைக்கும்… எப்ப உன்னை ஆபிஸ்ல பாத்தனோ அப்பவே முடிஞ்சு போச்சு, அது மட்டும் இல்லாமல் நீ வேற என்னை யாரோ போல பார்த்தியா சொல்லவே வேண்டாம் மனசு ஒரு மாதிரி ஆயிருச்சு, நீ பாசிங் கிளவுட் நினைச்சேன் ஆனா அது இல்லைன்னு திரும்ப திரும்ப சொல்ற போல என் மனசில ஆழமா போயிட்ட மா நீ…” என்றான் ஆழ்ந்த குரலில் “கோவில் சன்னதியில் நீ பார்த்த பார்வைக்கும், என்னை உன் அண்ணாகிட்ட இன்றோ பண்ணும் போது நீ பார்த்த பார்வைக்கும் எத்தனை வித்தியாசம்… அது நீ அழுதுட்டே முறைச்ச தெரியுமா… ப்பா,..” என்றான் இதயத்தை தடவி கொண்டே.. அவன் சொல்ல சொல்ல அவனையே விடாது பார்த்தவள்

“ஒரு தடவை தான் சொல்ல முடியும்.. கேட்காம இருந்தது உங்க தப்பு…” என்றாள் சிறு சிரிப்போடு”நானும் சொல்லுவேன்… நீ திரும்ப கேட்கும் போது சொல்ல மாட்டேன்…” என சிரிப்போடு கூறினான்”அதையும் பாக்கலாம்…” என அவர்களின் பேச்சு அப்படியே தொடர்ந்தது.